Isn’t it wonderful when a Ferrari manages to be both glamorous and discreet? That’s the Ferrari 365 GTC/4, introduced in 1971 at the Paris Motor Show by none other than Pininfarina. Imagine the scene: all the glitter of Paris, and then this red, wedge-shaped masterpiece steals the spotlight. And yes, the car we’re talking about today was the official show car – how’s that for pedigree?
The 365 GTC/4 was Ferrari’s idea of a gentleman’s Daytona. It shared its chassis with the legendary 365 GTB/4 Daytona, but while the Daytona was raw and uncompromising, the GTC/4 whispered sophistication. You could actually drive this car to Monaco for lunch, with your wife, your dog, and even two (slightly squeezed) children in the back. A 2+2 grand tourer, wrapped in that unmistakable Pininfarina body with sharp creases, hidden headlights, and a sloping fastback silhouette. Kinda futuristic for the early seventies, don’t you think?
Under the hood, Ferrari installed the Colombo-designed 4.4-liter V12. Yes, the same bloodline as the Daytona, but slightly detuned to 340 horsepower – because this car was about elegance, not drag races. Six side-draft Weber carburetors allowed for that beautifully low hood line, and the sound… oh, the sound! It’s like an orchestra warming up, every cylinder adding its own instrument. Even at idle, it hums with anticipation, like a lion about to stretch.
And then the driving: power steering, air conditioning, electric windows – all standard! Luxury in a Ferrari! Add a softer suspension and suddenly you had a car that could cruise from Paris to Rome without breaking your back. Still, with a five-speed gearbox and perfect 51:49 weight distribution, the GTC/4 never forgot it was a Ferrari.
Here’s the cool part: only 505 examples were ever built. That makes it rarer than many Ferraris people rave about. And our car today? A gem. Finished in Rosso Cherry over Nero leather, with full known history in France and Monaco. Matching numbers confirmed by Ferrari’s own documentation, accompanied by the original manuals, and carefully hidden in a private collection since 1987. That’s nearly four decades of “under the radar” life!
Condition? Absolutely lovely. It’s not an over-restored museum piece, nor a tired survivor – it’s that perfect middle ground, where authenticity meets just enough restoration. You open the door, breathe in the leather, and you’re back in 1971, Paris Motor Show, lights dazzling, Pininfarina proudly presenting their creation.
So what do we have here? A rare Ferrari, with pedigree, with glamour, with V12 thunder – but also with comfort and elegance. A car that dared to be different, and in doing so, became unforgettable.
Isn’t that exactly what makes a Ferrari so irresistible? Contact Gallery Aaldering today and find out more.
Stelt u zich voor: Parijs, 1971, de internationale motorshow. Alle lichten zijn op de stands gericht, en dan valt uw oog op een Ferrari 365 GTC/4. Ontworpen door Pininfarina en dit specifieke exemplaar was ook nog eens de officiële showauto!
De 365 GTC/4 was eigenlijk de verfijnde broer van de Daytona. De Daytona was rauw, luid, compromisloos. Maar de GTC/4? Dat was een echte grand tourer, een auto waarmee u op zondagmorgen naar Monaco reed met uw partner naast u, misschien zelfs twee kinderen achterin, en dat alles in absolute stijl. Een 2+2 coupé, strak in de lijnen, met verborgen koplampen, een snelle fastback-daklijn en die typische jaren ’70 wigvorm. Futuristisch én elegant tegelijk.
Onder de motorkap lag de beroemde Colombo V12 van 4,4 liter. Afkomstig uit de Daytona, maar bewust getemd tot 340 pk. Waarom? Omdat dit geen pure raceauto was, maar een chique GT. Dankzij zes zijwaarts gemonteerde Weber-carburateurs kon de motorkap extra laag en slank worden ontworpen. En het geluid? Een diepe, grommende symfonie die u zelfs bij stationair draaien kippenvel bezorgt.
En dan de luxe! Standaard had de GTC/4 stuurbekrachtiging, elektrische ramen én airco. Voor een Ferrari uit die tijd echt bijzonder. Bovendien kreeg de auto een zachter onderstel, zodat u moeiteloos van Parijs naar Rome kon cruisen. Toch bleef het onmiskenbaar een Ferrari: met de handgeschakelde vijfversnellingsbak en bijna perfecte gewichtsverdeling (51:49) was het rijden altijd spannend.
Er zijn maar 505 stuks van deze auto gebouwd. Dat maakt hem zeldzamer dan veel andere Ferrari’s waar de wereld wél achteraan rent. En dit specifieke exemplaar? Een bijzonder mooi en goed exemplaar. Uitgevoerd in Rosso Cherry met zwart leren interieur, compleet met de originele handleidingen en matching numbers, bevestigd door de officiële Ferrari-documentatie. Bovendien is de geschiedenis volledig bekend: altijd in Frankrijk en Monaco, en sinds 1987 stilletjes verstopt in een privécollectie.
De staat? Werkelijk prachtig. Niet te overdreven gerestaureerd. Precies dat perfecte evenwicht. U stapt in, ruikt het leer, en ineens bent u terug in 1971, op de Parijse motorshow, waar Pininfarina trots zijn creatie presenteerde.
Kortom: een Ferrari die zeldzaam is, elegant, met V12-kracht én een verhaal. Een auto die anders durfde te zijn en daardoor juist onvergetelijk werd.
En dát is toch precies wat een Ferrari zo onweerstaanbaar maakt? Neem vandaag nog contact met ons op en ontdek deze Ferrari zelf.
Paris, 1971: Die internationale Automobilausstellung. Lichterglanz, Glamour, und plötzlich rollt er ins Rampenlicht – der Ferrari 365 GTC/4, entworfen von Pininfarina. Und dieses Exemplar hier? Genau, das offizielle Showcar! Kann ein Ferrari überhaupt noch mehr Prestige haben?
Der 365 GTC/4 war sozusagen der kultivierte Bruder des Daytona. Der Daytona war laut, wild, kompromisslos. Der GTC/4 dagegen flüsterte Eleganz. Ein 2+2 Grand Tourer, mit zwei kleinen Rücksitzen, genau das Richtige für eine Fahrt nach Monaco – Partner neben dir, vielleicht Kinder hinten, und alles in unverkennbarer Ferrari-Stilistik. Scharfe Linien, versteckte Klappscheinwerfer, eine dynamische Fastback-Silhouette. Modern, futuristisch, aber dennoch klassisch Ferrari.
Unter der Haube schlug das Herz des Colombo-V12 mit 4,4 Litern Hubraum. Im Kern derselbe Motor wie beim Daytona, aber bewusst auf 340 PS gezähmt. Nicht weil er schwach war – sondern weil er harmonisch sein sollte. Die sechs seitlich angeordneten Weber-Vergaser ermöglichten die tiefgezogene Motorhaube, und der Klang? Ein orchestrales Grollen, selbst im Leerlauf wie ein Raubtier kurz vor dem Sprung.
Luxus? Jawohl! Serienmäßig mit Servolenkung, elektrischen Fensterhebern und Klimaanlage. Für einen Ferrari Anfang der Siebziger eine kleine Sensation. Dazu eine weichere Federung, die endlose Etappen von Paris nach Rom möglich machte. Und doch – mit Fünfganggetriebe und nahezu perfekter Gewichtsverteilung (51:49) blieb er ein echter Ferrari: fordernd, lebendig, aufregend.
Exklusivität? Absolut. Nur 505 Exemplare wurden gebaut – seltener als viele Modelle, die heute viel mehr Aufmerksamkeit genießen. Und dieses Auto? Ein echtes Schmuckstück. In Rosso Cherry mit schwarzem Lederinterieur, matching numbers bestätigt durch Ferrari-eigene Dokumente, komplette Historie in Frankreich und Monaco. Seit 1987 unauffällig in einer privaten Sammlung verborgen, fast vier Jahrzehnte lang aus der Öffentlichkeit verschwunden.
Der Zustand? Einfach hinreißend. Kein überrestauriertes Schaustück, aber auch kein müder Überlebender. Sondern dieses perfekte Gleichgewicht aus Originalität und behutsamer Auffrischung. Man öffnet die Tür, riecht das Leder – und plötzlich ist man wieder 1971, Paris, Pininfarina stolz an der Seite seines neuesten Werkes.
Fazit: Ein Ferrari, der anders sein wollte – elegant, selten, mit donnerndem V12 und einer faszinierenden Geschichte. Ein Auto, das gerade durch seine Eigenständigkeit unvergesslich bleibt.
Und ist das nicht genau das, was einen Ferrari so unwiderstehlich macht?
